Wstęp

Osoby nie przepadające za konfiguracją powyższych bootloaderów, mogą skorzystać z narzędzia o nazwie rc-boot. Jest to proste i wygodne w użyciu narzędzie, stworzone dla potrzeb PLD, które zapewnia uniwersalny interfejs do zarządzania bootloaderem. Został stworzony w celu automatycznego aktualizowania bootloadera po zaktualizowaniu jądra, jednak nie zdobył szerszej popularności wśród użytkowników. Dzięki rc-boot możemy używać dowolnego bootloadera (np. LiLo, Grub), nie znając zasad ich działania czy składni plików konfiguracji.

W gruncie rzeczy korzystanie z rc-boot ma sens wyłącznie przy używaniu LiLo. Bootloader GRUB nie wymaga przeładowania po aktualizacji jądra, dlatego użytkownicy używają właśnie jego zamiast rc-boot.

Aby utworzyć bootloader omawianym narzędziem należy się posłużyć poleceniem rc-boot, to jaki bootloader zostanie użyty i jakie opcje będą ustawione, definiujemy w jednym uniwersalnym pliku konfiguracji: /etc/sysconfig/rc-boot/config. Dodatkowo wymagane są specjalne pliki "obrazów" odpowiadające każdemu systemowi operacyjnemu, który chcemy obsługiwać z poziomu bootloadera. Są to proste pliki konfiguracyjne umieszczane w katalogu /etc/sysconfig/rc-boot/images. Po zainstalowaniu systemu powinien tam być przynajmniej jeden taki plik.

Podstawowa konfiguracja

Po zainstalowaniu pakietu rc-boot wymagane są poprawki w konfiguracji pliku /etc/sysconfig/rc-boot/config. Na początek odblokujemy działanie rc-boot:

DOIT=yes

Kolejno wybieramy bootloader jaki chcemy używać, mamy do wyboru lilo oraz grub:

LOADER=grub

Następnie ustalamy gdzie ma być zainstalowany bootloader np.: /dev/hda, /dev/hdb2 lub mbr. Wartość mbr oznacza że rc-boot stara się automatycznie wykryć gdzie jest twój MBR (Master Boot Record).

BOOT=mbr

Jeśli posiadamy więcej niż jeden obraz, możemy wskazać domyślny, poprzez podanie nazwy pliku obrazu z katalogu /etc/sysconfig/rc-boot/images. Definiowanie tej opcji nie jest konieczne, gdyż rc-boot próbuje samemu wykryć domyślny system operacyjny, jednak w naszym przykładzie ustawimy to "na sztywno":

DEFAULT=pld

Tworzenie "obrazów"

Teraz możemy przejść do utworzenia plików obrazów. Mają one bardzo prostą budowę - są to pliki tekstowe składające się z kilku wierszy. Poniższa treść pliku jest wystarczającą konfiguracją do uruchomienia Linuksa, plikowi temu nadamy nazwę "pld".

TYPE=Linux ROOT=/dev/hda3 KERNEL=/boot/vmlinuz INITRD=/boot/initrd

Opcja TYPE określa rodzaj systemu operacyjnego dla danego obrazu, mamy do wyboru następujące pozycje: Linux, DOS (DOS/Windows), BSD. Opcja ROOT wskazuje partycję na której znajduje się system, wartość podana powyżej jest tylko przykładem. Wartości KERNEL i INITRD są wskazaniami do pliku kernela i pliku initrd - muszą odnosić się do właściwych pozycji w katalogu /boot

Dla każdego kolejnego obsługiwanego systemu operacyjnego należy dodać kolejny plik obrazu. Jeśli chcemy używać systemu firmy Microsoft, należy utworzyć pusty plik o nazwie np. "windows" i umieścić w nim przykładową konfigurację:

TYPE=dos ROOT=/dev/hda1

Na koniec generujemy bootloader używając polecenia rc-boot.

# rc-boot pld taken as defult image image: pld * is linux on /dev/hda3 image: windows is dos on /dev/hda1

Uwagi

Program rc-boot nadpisze plik konfiguracji wybranego bootloadera, zanim więc użyjemy tego narzędzia powinniśmy na wszelki wypadek zrobić kopię bezpieczeństwa właściwego pliku.

Więcej szczegółów można uzyskać z podręcznika systemowego.